मशाल

                                                          

आपण अचूक जेव्हा राजा  धराल हाती;

बुद्धीबळास अपुल्या लागेल चाल हाती.

आहे विचार अमुचा झाडास भेट द्यावी;

येतील माणसांची काढून साल हाती.

जाळून आसवांनी हे टाकलेत डोळे;

जागीच राख झाला तेव्हा रुमाल हाती

.

हे दुःख झेलतांना झालो विराट इतका;

पृथ्वीस तोलतो मी आता खुशाल हाती.

नाजूक फार सध्या आहेस रे दिव्या तू;

पेलेल का तुला ही जळती मशाल हाती.