पारा

छतांच्या मर्त्य डोळ्यांना व्यथांच्या लागती धारा;

म्हणे आकाश सोनेरी घरांना आणखी मारा.

कधी आसूड पाठीवर, कधी पोटावरी लाथा;

कधी या चंद्रमौळींच्या दिव्यांना झोंबतो वारा.

नको पाया पडू माझ्या, तुला मी पावलो देवा,

तुलाही रक्तमांसाचा हवा का सांग देव्हारा?

नव्याने पेटला वणवा, जळाले कोंब आशेचे;

पुन्हा रानात पोटाच्या भुकेला चावला चारा.

खुळे हे ज्ञान माझे अन् खुजे विज्ञानही माझे;

थिट्या चिमटीत प्रज्ञेच्या धरावा मी कसा पारा.