मौनात अर्थ सारे,बोलू नकोस काही;
कविता मनातली ती शब्दात येत नाही.
“असतो कुठे तुझा रे मुक्काम रोज रात्री?”
वा-यास प्रश्न वेडे पुसतात लोक काही.
सोसून घेत जा तू चारीकडून चटके;
तेव्हा फुटेल मित्रा गझलेत छान लाही.
रुक्मास गूज सांगे कानात सत्यभामा-
रात्री विठूस देते चोरून फूल राही.
सूर्यासमान देती उधळून जे स्वतःला,
त्यांची प्रकाशगाणी घुमती दिशात दाही.
(‘अनुष्टुभ’दिवाळी २०१२ वरून साभार)
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा